Witajcie po tej długiej przerwie, mam dla Was coś, co mam nadzieję umili picie kawusi w ten (niezbyt) piękny poranek. Dawno nie było #CiekaweZwierzęta, pora to nadrobić.

Dzisiejszy delikwent: Góralek (procavia capensis)

Pozwolę sobie zacząć od tego, że dzisiejsze zwierzę jest niesamowicie blisko związane z innym, które omawiałem już w ramach tych niezbyt jakościowych publikacji - a mianowicie, Diugonia. Miliony lat temu, w okresie wielkiego wymierania z powierzchni ziemii zniknęły rogate giganty, które przypominały bardziej potwory z Warhammera Fantasy, niż to, co znamy jako zwierzęta. Jednak ich dziedzictwo nie umarło razem z nimi, a ewoluowało dalej. W efekcie tego mamy na świecie słonie, nosorożce oraz diugonie... a także, góralka. Tak, słoń jest najbliższym kuzynem tego zwierzęcia. Nie dajcie się zmylić, ten uroczy zwierzak może przypominać quokkę, ale nie jest gryzoniem i stanowi monument tego, jak dziwna potrafi być #natura w swoim procesie ewolucji. Jakby dziobak nie był wystarczającym dowodem, tu macie kolejny.

Postaram się tutaj nikogo nie obrazić, więc proszę z góry założyć dobre intencje - ale życiowy cykl góralka brzmi jak koszmar prokastynującej osoby dotkniętej ADHD - bowiem zwierzę to większość czasu wyleguje się na słońcu (pomimo bycia ssakiem jest zimnokrwiste, go figure), śpi i krzyczy ile sił w płucach - wydając odgłos, który najczęściej opisuje się jako "dźwięk obdzieranego ze skóry dziecka", zawodzenia banshee oraz jęków zatapianego statku. Potrafią się również śmiać w przerażający sposób. W wolnym od tych biologicznych imperatywów czasie góralek zajada liście - które swoją drogą w świecie zwierząt mogą być określone jako odpowiednik najgorszego sortu fast foodowego żarcia - i śpi.

https://yewtu.be/watch?v=6u8oIhsAVjI
(Góralek się śmieje)

https://yewtu.be/watch?v=mF3rPvzTPF4
(Góralek zawodzi jak banshee)

Okej, wszystko jasne? To zaczynamy z dziwactwami. Wszystkie osobniki tego gatunku posiadają ciekawe soczewki w oczach, które działają jak swoiste okulary przeciwsłoneczne. Co ciekawe, tyczy się to również odmiany, która prowadzi nocny tryb życia. Posiadają również śmieszny szpon, który służy im wyłącznie do pielęgnacji futerka. Potrafią się nim czesać, wyrywać i czyścić włosy a także przycinać je według potrzeby. Tak jak psy, pocą się przez stopy - tylko tam odbywa się wymiana cieplna. Dość wyjątkową cechą wśród tych zwierząt jest to, że rozmnażają się z innymi odmianami tego samego gatunku. Ich żołądek jest podzielony na cztery komory, tak jak u krów, a ich młode żywią się kałem matki. Jest to konieczne, ponieważ małe osobniki nie posiadają dostatecznie rozwiniętej kultury bakterii w żołądku, co uniemożliwia im trawienie pokarmu. Kał matki natomiast jest swoistym medium mającym na celu dostarczenie tych niezbędnych bakterii. Ich kał, tak jak kał słonii był długo używany do zapobiegania atakom epilepsji. #Dziwne, ale #ciekawe.

W naturalnym środowisku są bardzo ciekawskie wobec człowieka i często obserwuje się, jak podążają za nim w grupach. To w połączeniu z ich przerażającymi krzykami sprawia, że ludzie generalnie bardziej się ich boją. Niesłusznie, ponieważ do tej pory nie odnotowano ani jednego ataku na człowieka bez prowokacji. Najstarsza informacja o ataku tego zwierzęcia znajduje się w Biblii. Jeśli akurat za Wami nie podążają, możecie zaobserwować je podczas drzemek na drzewach lub skałach.

Jest gatunkiem zagrożonym z uwagi na wysokie zanieczyszczenia powietrza, które zatruwa zjadane przez niego liście, a także wycinanie lasów w Afryce i na Bliskim Wschodzie, co pozbawia te #zwierzęta naturalnej bariery przed drapieżnikami - ptakami, które zabijają 97% osobników góralka.

Co za dziwne zwierzę XD

#przyroda #ciekawostkiprzyrodnicze #zwierzenasloniu #ciekawostka

Sikorki to z pewnością jedne z najpopularniejszych ptaków Polski. Przebijają je chyba tylko gołębie 😉
No dobrze, sikorki znają wszyscy... ale czy wszystkie?

W Polsce można spotkać 7* gatunków sikorek. Najbardziej znanymi są bogatka i modraszka. Pierwszą poznajemy po czarnej czapeczce oraz pięknym żółtym brzuszku, który przecięty jest czarnym paskiem, drugą głównie po niebieskiej czapeczce.

Dość podobną do bogatki jest najmniejsza z sikorek - sosnówka, jednak ma ona mniej intensywnie żółty brzuszek, biały kark oraz dwa białe paseczki na szarawych skrzydłach. Możnaby rzec, iż w pewnym sensie jest "wyblakłą" wersją bogatki 😄

Różnice między bogatką, sosnówką i modraszką są dobrze widoczne, więc każdy powinien sobie poradzić z odróżnianiem.
Trudniejsze zadanie stawiają gatunki siostrzane - sikora uboga i czarnogłówka. Są one bardzo do siebie podobne, dlatego często nawet wprawionym okiem ciężko je od siebie odróżnić.
Uboga ma mały czarny śliniak oraz czarną błyszczącą czapeczkę, natomiast czarnogłówka ma duży śliniak, matową czapeczkę i dodatkowo biały panel na skrzydłach oraz nieco dłuższy dziób.
Niektórzy uważają, że najłatwiej jest je odróżnić po śpiewie. Śpiew ubogiej składa się ze zwrotek złożonych z identycznych, dwusylabowych fraz, z których pierwsza sylaba jest wyższa od drugiej, natomiast śpiew czarnogłówki to powtarzająca się, jednosylabowa fraza, której brzmienie sprawia wrażenie melancholijnej.
Różnice dobrze przedstawia filmik z serii Leśny Budzik z kanału Echa Leśne: https://invidious.snopyta.org/watch?v=luBtm8Fx4VI

Jest jeszcze czubatka, którą, jak nazwa wskazuje, rozpoznajemy po czubku na głowie 🙂

*Siódmym gatunkiem jest sikora lazurowa, która w Polsce niestety nie jest ptakiem lęgowym i jest widywana niezmiernie rzadko, dlatego często się o niej nie wspomina jako o gatunku występującym w Polsce.

#CiekawostkiPrzyrodnicze #natura #nature #ptaki #birds #sikora #sikorka #sikory #sikorki #bogatka #modraszka #sosnówka #uboga #czarnogłówka #czubatka #lazurowa #tit #tits #LeśnyBudzik #EchaLeśne

Momentami bardzo potrzebuję wypoczynku. Marzy mi się słoneczna, gorąca plaża w Marsa Alam, w Egipcie. Morze Czerwone zawsze było dla mnie miejscem wielu przygód - głównie pod wodą.
Pewnego razu spotkałem tam podczas nurkowania bestię, którą obrałem za temat niniejszego posta z serii #CiekaweZwierzęta. Mam nadzieję, że lubicie krowy.

Dzisiejszy delikwent: Diugoń (dugong dugon)

Jak już wspomniałem, miałem kiedyś niesamowitą przyjemność przebywać w pokojowym towarzystwie Diugonia. Jest to niesamowicie spokojne zwierzę, które w zasadzie kręci się w Waszym towarzystwie, ale zajmuje się swoimi sprawami. Dlatego też pozwolił mi on na dryfowanie spokojnie obok, obserwując, jak powolutku zajada sobie trawkę, rosnącą na piaszczystym dnie podwodnej łąki, na której się spotkaliśmy. Muszę Wam przyznać, że jego rozmiar wywarł na mnie olbrzymie wrażenie. Jak często pływacie w towarzystwie zwierzęcia, które jest długie na podwójną długość waszego ciała i potrójnie szerokie? Czułem się, jakbym płynął ramię w ramię z dużą motorówką. A jednak był taki spokojny, powolutku i bez pośpiechu machając swoją syrenią płetwą i delikatnie przesuwając się od rośliny do rośliny. Poza nami, nie było żadnych innych zwierząt. Moment bezgranicznego spokoju.

Diugoń należy do rodziny tzw. "syren", czyli zwierząt posiadających rybi ogon, połączony z tułowiem bardziej zbliżonym do tego, który spotkalibyśmy u ssaków. Przypuszcza się, że to właśnie one stanowiły podstawę mitów o podwodnych cywilizacjach - ponieważ Europejscy marynarze nie potrafili wyjaśnić inaczej istnienia zwierzęcia, które tak bardzo przypomina coś, co można znaleźć na powierzchni. Diugonie mają dietę składającą się wyłącznie z roślin - co jest bardzo wyjątkowe, bo to oznacza, że są jedynym roślinożernym gatunkiem, który spędza całe życie pod wodą. Nie posiadają też żadnej formy samoobrony. Polegają tylko i wyłącznie na swoim rozmiarze, który ma na celu odstraszyć potencjalnego drapieżnika.

Teraz prawdziwa #ciekawostka. Studia wykazują, że Słoń jest najbliższym kuzynem Diugonia, występującym na lądzie. Oba gatunki mają trąby, a męskie osobniki Diugonia wykształcają kły, podobne do słonia, gdy osiągają wiek dojrzałości. Tak samo jak słoń, Diugoń nie ma zbyt dobrego wzroku - posiada natomiast doskonały zmysł słuchu i niesamowicie dobrą pamięć. Diugonie nie zapominają. Wbrew pozorom, zwierzęta te są ssakami i potrafią wstrzymać oddech na 15 minut. Ich wiek liczy się na podstawie ilości pierścieni na rogach - tak samo, jak w przypadku słoni i drzew.

Diugonie potrafią przeżyć ponad 50 lat, ale z uwagi na ich wrażliwą pozycję oraz coraz większe zmiany klimatyczne, prognozy mówią, że zwierzęta te wyginą w ciągu następnych 20 lat. W samych latach 2014-2020 ich populacja zmniejszyła się o niemal 120 tysięcy osobników - czyli 40% populacji globalnej, jeśli połączymy je z najbliższym kuzynem - Manatem.

Mam nadzieję, że się Wam podobało. Serdecznie życzę Wam, byście zdążyli spotkać się twarzą w twarz z tym pięknym, majestatycznym i przemiłym zwierzęciem, zanim korporacje odbiorą nam je na zawsze.

https://yewtu.be/watch?v=rVQJOiOyC7Y
(Fakty o Diugoniu w formie filmu)

#Natura #Przyroda #Ciekawostki #Zwierzęta #Zwierz #Zwierzę #Zwierzyniec #Zwierzaczki #Zwierzenasloniu #CiekawostkiPrzyrodnicze

Z uwagi na obecną sytuację związaną z sektorem prywatnym w naszym kraju, w ramach #CiekaweZwierzęta postanowiłem wybrać stworzenie, które przywoła Wam na myśl bankierów i polityków pewnej partii, której logo (jak zmróżycie oczy) wygląda trochę jak skorupa. Zwierzę, które dzisiaj omówimy również nie posiada kręgosłupa, a także jest bardzo śliskie. Zapraszam.

Dzisiejszy delikwent: Ślimak Winniczek (helix pomatia)

Zawsze lubiłem ślimaki. Jest w nich coś pospolitego, a jednak nie mogę wyzbyć się wrażenia, że jest w nich jednocześnie coś bardzo wyjątkowego. Są zwierzętami, które znacznie różnią się od wszelkich zwierząt, które nas otaczają. Na świecie występuje ponad 200,000 odmian ślimaków, a winniczek jest podstawowym wyznacznimiem innych. Zresztą, posłuchajcie sami.

Posiadanie skorupy, będącej naturalną i organiczną częścią ciała to prawdopodobnie najciekawsza cecha ślimaków w ogóle. Jest to na tyle wyjątkowe, że nie tyczy się nawet wszystkich osobników tego gatunku. Winniczek, który jest naszym dzisiejszym tematem jest jednak ślimakiem wyposażonym w muszlę, która zbudowana jest z wapiennego tworzywa, krystalizowaną za pomocą płaszcza - czyli grubego płata mięśni, otaczającego wór trzewiowy tego zwierzęcia. Działa to jak swoista tubka, a muszla powstaje w kierunku przeciwnym do wypychania tworzywa, które składa się na muszlę. W przeciwieństwie do krabów, ślimaki nie wymieniają skorup - zamiast tego to skorupy rosną razem z nimi. Pełnią jednak tę samą funkcję - służą za schronienie przed niebezpieczeństwem, do którego stworzenia te mogą się wycofać, gdy czują się zagrożone.

Tak jak wspominałem, ślimaki nie mają kręgosłupa. Nie mają w zasadzie kości, ani w ogóle żadnych twardych elementów poza skorupą. Pomimo tego, ich silnie żelatynowa konsystencja i budowa ciała nie pozwala im na tak wysoką swobodę ruchów, jak mogłoby się to wydawać. Winniczek nie jest wyjątkiem. Posiada "jedną nogę", a jego prędkość wynosi mniej-więcej 1km na 8 dni stałego pełzania w linii prostej.

Ślimaki są hermafrodyczne, więc posiadają oba komplety narządów rozrodczych i wybierają płeć potrzebną do rozmnażania. Małe ślimaki Winniczki, które wykluwają się z jajek konsumują pozostałości po swoich jajkach jako swój pierwszy posiłek. Mają bardzo malutkie zęby - które nie są kośćmi. Ślimak winniczek pozwala w sobie żyć licznym pasożytom, które nie zagrażają jego życiu - ale mogą pośmiertnie solidnie napsuć krwi drapieżnikowi, który zje ślimaka.

Jaja ślimaków Winniczków są przez wiele kultur na świecie nazywane "białym kawiorem". Ślimaki te są również bardzo częstymi zwierzętami towarzyszącymi dla osób, które nie mogą pozwolić sobie ma większe bądź bardziej wymagające zwierzę. Na wolności ślimaki Winniczki żyją od 3 do 5 lat, w niewoli jednak długość ich życia może wydłużyć się nawet do lat 20. Zapadają w sen zimowy. Jest to jeden z nielicznych przypadków, w których zwierzę w niewoli znacznie wydłuża swój żywot. Ich śluz jest częstym składnikiem preparatów pielęgnacji skóry i większość ślimaków nie cierpi na procesie pozyskiwania.

Ślimaki nie słyszą - ale posiadają silnie rozwinięte oczy i dwa języki, usytuowane pod oczami. Wbrew pozorom, są zwierzętami nocnymi. Jest to o tyle ciekawe, że ich oczy nie są zdolne do widzenia w ciemności. Ślimak winniczek potrafi też udźwignąć ponad 12x masy swojego ciała.

Ślimaki umrą natychmiastowo, jeśli posypiecie je solą. Nie róbcie tego.

Uwielbiam ślimaki. Dedykuję to mojej przyjaciółce, M., która bardzo marzy o ślimaku, ale nie może zabrać się za kupno. Kiedyś Ci się uda!

#ciekawostki #przyroda #ciekawostkiprzyrodnicze #zwierzęta #zwierzę #zwierzenasloniu #zwierzaczki #zwierzyniec #natura

Nie zamierzam Was oszukiwać, jestem podjarany tą publikacją #CiekaweZwierzęta, ponieważ znowu wybrałem jedno z moich ulubionych stworzeń zamieszkujących tę planetę. Niestety, będzie też smutno. Dlatego bez owijania w bawełnę, przedstawiam Wam moją ulubioną małpę człekokształtną.

Dzisiejszy delikwent: Orangutan (pongo)

Orangutany są niesamowite. Nie potrafię się nacieszyć patrzeniem na ich piękne miny, uśmiechy i to, jak wchodzą ze sobą w interakcje. Miałem przyjemność stanięcia twarzą w twarz z orangutanem, który pokazał mi środkowy palec. Od tamtego momentu byłem absolutnie zafascynowany nie tylko pięknym wizerunkiem orangutanów - ale także ich kognitywnymi zdolnościami.

Orangutany mają zbieżność 97% z DNA człowieka!
Ich nazwa pochodzi od Indonezyjskich słów orang - człowiek, oraz hutan - las. Etymologicznie słowo to oznacza więc "człowiek z lasu". Nie jest to błędne stwierdzenie. Jakby nie patrzeć, zwierzęta te spędzają większość swojego czasu na drzewach, często budując sobie legowiska wysoko w koronach drzew, a także konstruując swoiste hamaki. Zwierzęta te są najcięższymi istotami zamieszkującymi drzewa, osobniki męskie potrafią ważyć od 90 do 140 kilogramów.

Ich życie trwa przeważnie 60 lat. Starsze osobniki oczywiście występują, ale przeważne umierają ze starości w tym wieku. Młode osobniki przez pierwsze 6-7 lat swojego życia bardzo kurczowo trzymają się matki, która musi operować zwykle jedną ręką - drugą podtrzymując swojego bobasa. Malutkie orangutany uczą się wszystkiego od matki. Jest to o tyle ciekawe, że orangutany mają doskonałą pamięć - więc matka bardzo często potrafi przekazać młodym informacje takie jak otwieranie zamków.

Ich wzrost to przeważnie 1,6m, a długość ich rąk potrafi osiągać nawet 2m. Oznacza to więc, że orangutany chodząc na dwóch nogach zawsze będą "szorować" rękoma po ziemii. Uważam to za wyjątkowo urocze.

https://yewtu.be/watch?v=u9q9aV8wkqc
(Orangutan spotyka turystów w lesie)

Orangutany są bardzo towarzyskimi, ciekawskimi i cierpliwymi zwierzętami. Ich inteligencja jest spokojnie porównywalna z mocno rozwiniętym ludzkim dzieckiem. Uwielbiają się uczyć i sprawia im to niesamowicie dużo frajdy. Dzieci orangutanów bardzo lubią rozwiązywać proste zabawy logiczne.

https://yewtu.be/watch?v=wnPgl6SuazQ
(Orangutan spędza czas z dziewczyną i chwyta ją za piersi)

Dorosłe orangutany są bardzo zręczne i silne, posiadają również przeciwstawne kciuki - a ich duże palce u nóg również są przeciwstawne, co umożliwia orangutanom używanie stóp jak nóg.
Męskie osobniki orangutanów wykształcają majestatyczne fałdy tłuszczu, które mają na celu wywołać zazdrość samic. Ulubionym owocem orangutanów jest durian - najbardziej śmierdzącym owoc świata. Generalnie, orangutany zdają się wyjątkowo lubić śmierdzące jedzenie.

Niestety, te zwierzęta padają ofiarą grabieżczej działalności człowieka. Naukowy konsensus wykazuje, że ich populacja spadnie do zera i gatunek wyginie w ciągu zaledwie dekady. Są masowo mordowane przez kłusowników, którzy zabijają małpy dla mięsa. Młode osobniki są odbierane matkom, które są zabijane na miejscu - a dzieci są sprzedawane na czarnym rynku jako bardzo egzotyczne pupilki. Największym zagrożeniem jest jednak wielka wycinka lasów - która pozbawia te piękne zwierzęta naturalnego miejsca do życia.

Uwielbiam te małpy i chce mi się wyć, jak myślę o tym, jak bardzo źle traktujemy naszych bliskich kuzynów. Nie rozumiem, jak można godzić się na zabijanie tak cudownych zwierząt w imię kapitalistycznej rzeczywistości.

#ciekawostki #przyroda #ciekawostkiprzyrodnicze #przyroda #natura #polska #zwierzaczki #zwierzęta #zwierzenasloniu #zwierze #zwierz #zwierzyniec

W świadomości ludzi krąży dość niepoprawne przeświadczenie o tym, że to wielki lew jest królem dżungli (pomimo tego, że rzadko występuje w równikowych lasach deszczowych Afryki), że jest monarchą i panem wszystkich zwierząt, które szanują jego autorytet, siłę i mądrość?
Dziwne, prawda? Ale pewnie sami wiecie, że generalnie lew uchodzi za króla wszystkich zwierząt. Tymczasem, jak będę chciał Wam udowodnić w dzisiejszym poście #CiekaweZwierzęta, kiedy "król" zwierząt lansuje się swoim statusem i daje swojej partnerce polować za niego, w jego otoczeniu żyje zwierzę, które dużo bardziej zasługuje na ten wielki tytuł.

Dzisiejszy delikwent: Ratel Miodożer (mellivora capensis)

Dlaczego uważam, że Ratel Miodożer zasługuje na więcej uwagi i legitymację jego statusu jako króla dżungli? Otóż, czy znacie inne zwierzę żyjące na Afrykańskich sawannach i obszarach sub-saharyjskich, które jest w stanie w pojedynkę odstraszyć polujące stado lwic? Odstraszyć tuzin krokut cętkowanych? Zajadać sobie w najlepsze miodek wraz z pszczołami, które w Afryce mają dużo silniejszą truciznę? Podkradać truchło kojotom? Losowo skręcać kręgosłup wężom, a poza tym wszystkim - być przejechanym przez wojskowy samochód tylko po to, by chwycić się jego zderzaka i trzymać tak mocno, że ten odpada? Czy znacie jakieś zwierzę wielkości małego psa, które jest w stanie przeżyć przyjęcie całego magazynka z karabinu średniego kalibru na klatę? Podpowiem Wam tylko tyle, że to nie lew.

Więc czym właściwie jest miodożer? Dla wielu osób - w szczególności tych żyjących w Afryce i mających styczność z tym stworzeniem, jest ono definicją odwagi. Miodożer uchodzi za najbardziej nieustraszone zwierzę świata. Trudno się dziwić. Mój kolega z Afryki Południowej opowiedział mi kiedyś historię o rannym ratelu, który napadnięty przez stado hien chwycił jedną za nogę i nie puścił, pomimo tego, że tamta skomlała i próbowała się wyrwać. Ratel nie puścił, ale noga już tak. Przerażone hieny uciekły szybko z miejsca zdarzenia.
W sytuacji zagrożenia, Miodożer większość czasu będzie próbował uciekać albo odstraszać agresora. Jeśli okaże się to niemożliwe, nie da się zabić bez walki. Ponadto, są znane z atakowania wszystkiego na swojej drodze - ale zwykle w samoobronie. Miodożer po prostu wyznaje zasadę, spopularyzowaną na masową skalę przez Aleksandra Wielkiego - że lepiej jest umrzeć młodo i w porywie odwagi oraz męstwa, zamiast przeżyć długie życie jak tchórz, dlatego jest jednym z nielicznych zwierząt, które konfrontują się z polującymi na nie łowcami.

Słowo "ratel" pochodzi od Afrykanerskiego odpowiednika słowa "grzechotać". To właśnie od dźwięku grzechotki pochodzi nazwa tego cudownego zwierzęcia. Zestresowany, Ratel zacznie grzechotać, jest to forma ostrzeżenia, która stanowi ostatnie ostrzeżenie, zanim nieuchronnie zamieni się on w Królika z Caerbannogu. Jest to bardzo ciekawa cecha u ssaków. Ratel posiada również supermoc, którą znamy głównie za sprawą naszych rodzimych skunksów - ich odbyt podłączony jest do specjalnego pojemnika ze śmierdzącym gazem, który może zostać uwolniony w celu zniechęcenia potencjalnego drapieżnika od ataku, albo użyty w formie narzędzia ułatwiającego ucieczkę, jeśli byłaby ona konieczna. Gaz ten ma jednak wiele innych funkcji. Służy on jako odstraszacz pszczół - podstawowego jedzenia Miodożera, jak zresztą sugeruje nazwa. Ponadto, pozwala on oznaczyć teren a także zastraszać rywali z tego samego gatunku.

Samiec Ratela Miodożera jest dość mały - ot, waży od 10 do 15 kg, średnia wysokość podczas stania na czterech łapach to zaledwie 30 cm, a pospolita długość to wymiary do 70 cm. Nie jest to duże zwierzę. Jego skóra ma ponad 6 milimetrów grubości. Dla porównania, skóra dorosłego osobnika bawoła ma 5 milimetrów, a jest to zwierzę które waży wielokrotnie więcej, niż nasz delikwent. Dodatkowo, jego skóra jest bardzo giętka i długa - w praktyce wisi na nim jak zbyt duże ubranie, a w efekcie pozwala to Miodożerowi dowolnie obracać się we własnej skórze. Potrafi on dzięki temu doskonale i szybko wyślizgnąć się z paszczy bądź uchwytu innego zwierzęcia, albo - co zabawniejsze - zwyczajnie obraca się i odpowiada ugryzieniem. Tym bardziej imponujące, że potrafi być tak zabójczy. Jeśli zobaczycie filmy, takie jak ten:

https://yewtu.be/watch?v=NvlalDNxccw
(Miodożer atakuje lwice)

Albo ten:

https://yewtu.be/watch?v=zlbgYR2NK5c
(Krótki film o tym, dlaczego Miodożer jest królem dżungli)

Widzicie już, że porównanie do Królika z Caerbannogu nie było przesadą.

Samice Miodożera posiadają tylko dwie pary piersi, co jest wyjątkowe, ponieważ ssaki generalnie posiadają ich dużo więcej. Nie łączą się one w pary, generalnie są zwierzętami samotniczymi. Samce i samice spotykają się wyłącznie na czas godowy, a następnie odchodzą we własne strony. Matka doskonale dba o swoje potomstwo i gwarantuje mu ogrom miłości, ale także bardzo szybko opuszcza młode.

Teraz prawdziwy kicker. Miodożer jest jednym z najinteligentniejszych zwierząt na świecie, a także jednym z nielicznych nie-naczelnych u którego zaobserwowano wytwarzanie i używanie narzędzi, takich jak drabiny i kładki do łatwiejszego poruszania się, a także użycie przewróconych bali drzew do sabotowania rywali bądź dostania się do trudno dostępnych miejsc. Jego inteligencja objawia się także w niesamowitej umiejętności analizy otoczenia dookoła, a także przewidywania zagrożeń - co sprawia, że Miodożer jest szalenie trudny do schwytania. Dodatkowo, doskonale uczy się anatomii oraz bardzo czułych punktów innych zwierząt - dlatego bardzo często można zaobserwować, jak zamiast do szyi rzucają się np. do jąder.

https://yewtu.be/watch?v=c36UNSoJenI
(Film na którym osobnik Miodożera ucieka na różne sposoby z wybiegu)

Jeśli chodzi o walkę - która zdecydowanie jest najciekawszym elementem tego zwierzęcia, możemy chyba ustalić, że bestia ta jest berserkerem świata zwierząt. Ale są ciekawe też pod innymi względami. Mają doskonałą odporność na truciznę - w końcu hej - polują na kobry i skorpiony. Ich organizmy są doskonałe w radzeniu sobie z truciznami. Dodatkowo, bardzo lubią pszczoły i potrafią hipnotyzować je swoimi gazami. How cool is that? Niektóre Miodożery były zaobserwowane podczas współpracy z ptakami, w celu znalezienia uli. Ale poza miodem, potrafią zjeść niemal wszystko. Są zwierzętami wszystkożernymi i nigdy nie wybrzydzają. Kochają kopać doły, rowy i tunele i wielokrotnie zaobserwowano, że przykrywają je liśćmi oraz gałązkami, a także ucinają sobie w nich drzemki. Potrafią przekopać się przez drewno, ziemię, korzenie oraz beton. Miodożer jest też zwierzęciem, które uwielbia spanie w leżach innych zwierząt. Serio.

Dlatego pamiętajcie. **HONEY BADGERS DON'T CARE. **Nie ma zwierzęcia bardziej zasługującego na tytuł króla dżungli.

Uwielbiam Miodożery.
#zwierzęta #zwierzęnasłoniu #natura #przyroda #ciekawostkiprzyrodnicze #ciekawostki #ciekawostka #zwierzyniec #zwierzaczki #zwierz

Bocian czarny to rzadki gatunek 🧐 Zasiedla Palearktykę od Półwyspu Iberyjskiego po wschodnie krańce Rosji i Chin. Ponadto, izolowana populacja zasiedla Afrykę południową.
Europejskie bociany czarne zimują głównie w Afryce na południe od Sahary, a azjatyckie - na południu Azji.

Bociany czarne są monogamiczne w czasie jednego sezonu lęgowego. W następnych może dochodzić do zmiany partnerów.
Każda para buduje zwykle więcej niż jedno gniazdo. Ptaki robią to na wypadek utraty gniazda głównego. Co ciekawe, gniazda mogą być oddalone od siebie nawet o kilka kilometrów!

Samica składa w kwietniu od 2 do 5 białych jaj (choć czasem zdarza się nawet 6) wielkości ok. 65 x 50 mm, które przez 32-35 dni wysiaduje zarówno samica jak i samiec. Pisklęta po wykluciu pokryte są delikatnym, białym puchem.
Jak wspomniałam we wcześniejszej ciekawostce, w upierzeniu dorosłego bociana czarnego przeważa kolor czarny. Obszary upierzenia, które u dorosłych są czarne, u osobników młodocianych są jaśniejsze, w odcieniach brązu i mniej połyskliwe. Dziób jest natomiast w kolorze oliwkowo-szarym, nogi - szaro-oliwkowym, a obwódka oka jest szaro-brązowa.
Młode bociany opuszczają gniazdo w wieku ok. 70-80 dni (przełom lipca).

Bocian czarny objęty jest ochroną ścisłą. Wokół gniazd wyznacza się strefy ochrony okresowej (na czas sezonu lęgowego), ale i całorocznej. Dokładna lokalizacja gniazd objęta jest tajemnicą, by chronić ptaki przed intruzami.
Warto wspomnieć, że jeszcze w 1966 r. liczebność bocianów czarnych szacowano na 500-530 par lęgowych. Obecnie, dzięki prowadzonym działaniom ochronnym, liczebność szacuje się na 1400-1600 par lęgowych.

Autorem poniższej infografiki są Lasy Państwowe, a zdjęcia młodych bocianów czarnych (które przez widzów zostały nazwane Figo i Fago) pochodzą z transmisji RDLP Łódź z 2022 roku.

#CiekawostkiPrzyrodnicze #natura #nature #ptaki #birds #bocian #bociany #bocianczarny #ciconia #ciconianigra #stork #storks #blackstork #LasyPaństwowe #RDLPŁódź

Post, którym Was dzisiaj poczęstuję będzie smakował ziemią i pachniał błotem, ale nie martwcie się - nie ubrudzicie się, bo to tylko #CiekaweZwierzęta. Wracając myślami z wilgotnych systemów jaskiń, natknąłem się na pewne cudowne stworzonko - i dzisiaj będzie pozytywny akcent, ponieważ zwierzę to nie jest zagrożone wyginięciem!

Dzisiejszy delikwent - Gwiazdonos (condylura cristata)

Kret ten występuje wyłącznie na mokradłach północnej Ameryki - ku mojemu niezadowoleniu, bo zawsze chciałem zobaczyć tego kreta bez ryzyka bycia postrzelonym na ulicy przez przypadkowego przechodnia. Jak byłem mniejszy, wierzyłem, że z uwagi na to że jest to kret - zwyczajnie może przekopać się przez planetę i pojawić się też w P*lsce. Niestety, nie. Gwiazdonos jest jedynym rodzajem kreta, który wykształcił sobie hydrofobowe futro, które umożliwia mu życie i prosperowanie na mokradłach i bagnach. Są również doskonałymi pływakami i bardzo wiele osobników było obserwowane przebywając pod lodem podczas zimy. Swoją drogą, podczas zimy masa ich ciała zwiększa się niemal czterokrotnie, a ich ciało powiększa się dwukrotnie. Dzieje się tak dlatego, że wciągają ogon do wewnątrz ciała i dają mu pęcznieć.

Zauważyłem, że poświęcam bardzo dużo uwagi oczom niemal wszystkich zwierzątek, które tutaj przedstawiam. Dzisiejszy dzień nie będzie wyjątkiem, ponieważ mówiąc o krecie, nie da się pominąć faktu, że jest on zwyczajnie niemal całkowicie ślepy - ale w przeciwieństwie do Odmieńca Jaskiniowego, nie pozbył się on oczu. Zamiast tego przykrył je grzywką. Oczy te pozostają jednak czułe na światło oraz ruch. Gwiazdonos zawdzięcza swoją nazwę 22 mięsistych czułkom, które znajdują się na jego nosie i układają się w kształt gwiazdki i poprzez stały ruch i ciągłe dotykanie wszystkiego dookoła - zwykle absolutnie niezależnie, są w stanie mapować dokładnie otoczenie dookoła Gwiazdonosa, a także identyfikować surowce, rodzaje ziemii i jedzenie na jego drodze. Potrafi on dokładnie zidentyfikować i opisać w swojej głowie 12 punktów i przedmiotów w ciągu sekundy. Trzeba przyznać, że Gwiazdonos jest na prawdę dobrym multitaskerem. Każda czułka na jego nosie jest wyposażona w ok. 120 tysięcy tkanek nerwowych - to ponad 5 razy więcej, niż ludzka dłoń w całości. Poza mapowaniem otoczenia, nos Gwiazdonosa jest w stanie wykryć zmiany sejsmiczne, a także drżenia tektoniczne znajdujące się nawet 10 tyś. kilometrów dalej, a także natychmiastowo zjeść jadalny kąsek, ponieważ zidentyfikowanie go i ocenienie jego jadalności zajmuje zwykle tylko ćwierć sekundy. Dzięki temu, Gwiazdonos pomimo bardzo słabego wzroku doskonale wie, co się wokół niego dzieje i ma świadomość zagrożeń oraz warunków, które zastał kopiąc w ziemii. Potrafi również wąchać pod wodą - co jest niesamowite, ponieważ ssaki, generalnie nie są najlepsze w wąchaniu pod wodą. Gwiazdonos jednak wymyślił bardzo interesujący sposób, by poradzić sobie z tym problemem. Kret ten dmucha w wodzie, by wytworzyć bąbelki, a następnie pochłania je, by wyodrębnić smak. Używa tego głównie do upewniania się, że w jego otoczeniu nie ma drapieżników. Trudno się dziwić, z uwagi na jego nos, jest on "najbardziej czującym" ssakiem świata, aczkolwiek jak zapewne wiecie z doświadczenia - zmysły nie jest naszą mocną stroną. Jednakże, mechanizm przetwarzania informacji z gwiazdy z mózgu jest niemal identyczny z tym, jak nasze mózgi reagują na informacje wizualne.

Jako ostatni fun fact na dzisiaj podzielę się z Wami, że jeśli użyjecie barwnika, możecie zobaczyć które odnóża na nosie odpowiadają której części mózgu.

Wybaczcie krótszy wpis! Miałem dzisiaj urwanie głowy. Mam nadzieję, że mimo wszystko się Wam podobało, a zwierzę które wybrałem było równie ciekawe, co poprzednie.

#Natura #Przyroda #Ciekawostki #Zwierzęta #Zwierzę #Zwierzenasloniu #Zwierzaczki #CiekawostkiPrzyrodnicze

Zastanawiałem się chwilę, jakie faktycznie dziwne zwierzę wybrać na, nie oszukujmy się, specjalny 5 post pisany w ramach mikrobloga #CiekaweZwierzęta, ale po chwili znalazłem w odmętach swojego niezbyt głębokiego umysłu bardzo dobrego kandydata. Przedstawię Wam jedno z najdziwniejszych zwierząt na planecie, które mocno zafascynowało mnie tematem jaskiń.

Dzisiejszy delikwent - Olm (protegius anguinius)

Wbrew pozorom, Olm nie jest zwierzęciem, które występuje w krajach egzotycznych. Zamieszkuje on wyłącznie głębokie jaskinie centralnej Europy i jest jedynym kręgowcem na terenie całej Eurazji, który spędza całe swoje życie w jaskiniach. Z uwagi na to, że życie w absolutnej ciemności sprawia, iż oczy są tylko i wyłącznie utrapieniem, dlatego Olm po ok. 4 miesiącach życia postanawia się ich pozbyć, pomimo tego, że młode wykluwają się z całkowicie sprawnymi oczyma. W chwilu osiągnięcia statusu dorosłego osobnika - coś, co dzieje się z dnia na dzień, ponieważ Olm nie przechodzi przez okres młodzieńczy - są one zarośnięte grubą warstwą skóry i ich funkcja ogranicza się wyłącznie do reagowania na światło. Zwierzęta te osiągają ok. 30 cm długości, więc nie są szczególnie duże, ale nie przeszkodziło to zupełnie w nadaniu im dramatycznych nazw, jak między innymi "Mały Smok" czy "Bazyliszek". W rzeczywistości Olm jest po prostu rodzajem salamandry, aczkolwiek patrząc na ich różnorodność, niewiele to wyjaśnia. Pomimo występowania wyłącznie w Europie, w Tybetańskich mitach, poza Yeti i zaginionymi miastami możemy przeczytać właśnie o cywilizacji wielometrowych olmów, które czczą złoty pilar trzymający ciężar świata. Jednakże usłyszałem to od Buddysty a obecnie nie mogę znaleźć tego w internecie, więc potraktujcie tę informację ze sporą dozą sceptycyzmu.

Zanim przejdziemy do innych szczegółów, Olmy musiały poradzić sobie jakoś z identyfikacją świata dookoła po tym, jak pozbawiły się wzroku. Rozwiązanie jest szokująco interesujące. Na samym przodzie głowy Olma znajdują się receptory, które pełnią funkcję sensorów chemo- i elektro-receptorów, których używają do namierzania ofiar oraz unikania bycia upolowanym. Dzięki tym receptorom, Olmy są w stanie nawigować po świecie używając impulsów elektrycznych i magnetycznych, a niektóre badania sugerują, że obecność Olma zakłóca działanie magnesu, pomimo tego, że fale magnetyczne również stanowią instrumentalną część nawigacji tego potworka.

Poza zrezygnowaniem z wizji, Olmy są idealnymi przedstawicielami trendów zachodzących wśród stworzeń zamieszkujących rozległą sieć wilgotnych jaskiń ciągnących się niczym żyły przez cały glob. Mają doskonale rozwinięty zmysł smaku, słuchu i dotyku. Ich skóra całkowicie pozbawiona jest pigmentu, przez co z łatwością możemy dostrzec organy, które pracują z obniżoną częstotliwością, aby dopasować się do powolnego trybu życia w zimnych sadzawkach wodnych. Olmy mają też w pełni rozwinięte płuca, ale praktycznie nigdy ich nie używają. Dlaczego nazwałem to życie bardzo powolnym? Otóż, Olmy żywią się małymi krabami, ślimakami, uchwiałami i małżami, a także larwami insektów - ale z uwagi na bardzo powolny metabolizm oraz na prawdę bardzo malutką buźkę, Olmowi wystarczy, że zje tylko raz - larwę lub ślimaka, aby jego trawiąca wątroba była zaspokojona na kolejne 10 lat. W przypadku, kiedy jedzenia nie ma, Olmy zapobiegają śmierci głodowej poprzez ograniczenie funkcji życiowych i reabsorbcję własnych tkanek, zjadając się od wewnątrz. W efekcie tego, Olmy żyją niesamowicie długo, a ich średnia długość życia wynosi 55 lat. Badania sugerują nawet, że wiele osobników potrafi przeżyć ich ponad 100. Sprawia to więc, że Olm z miejsca staje się najdłużej żyjącym gatunkiem płaza i jednym z najbardziej długowiecznych zwierząt na świecie.

Co może robić Olm przez tyle lat, poza wylegiwaniem się w ciemnej jaskinii? Dość dużo. Są to bardzo towarzyskie i społeczne zwierzęta, które łączą się w grupy i wylegują się razem, ciesząc się obecnością innych osobników. Odstępstwem od reguły towarzyskości są jedynie samce Olmów, które na czas godowy stają się bardzo terytorialne i zażarcie bronią swoich wyrw w skałach, atakując innych samców. Kiedy skutecznie uda mu się przegonić innych absztyfikantów, wydziela feromon, który ma na celu zaprosić samicę.

Rytuał godowy Olmów jest dla mnie bardzo zabawny. W momencie zbliżania się samicy do jego gamer denu, zadowolony samiec wachluje ogonem i uderza wodą w jej głowy, utrudniając jej dopłynięcie. Samica w efekcie tego musi użyć więcej siły na dotarcie do źródła feromonu. Następnie w chwili zbliżenia dotyka czubkiem pyszczka jej kloaki, a ona odpowiada tym samym. Następnie samiec idzie przed samicą i układa swoją kloaką spermatofor, a samica spija bądź zbiera go z podłoża. Po zakończeniu rytuału, samica odchodzi w celu szukania miejsca legowiska, by złożyć jaja, a samiec wyleguje się okrągły tydzień.

Olm obecnie znajduje się na liście płazów zagrożonych wyginięciem wraz z coraz większym zanieczyszczeniem wód gruntowych oraz tych, które dostają się do jaskiń razem z deszczem. W efekcie tego, średnia ich życia znacznie zmalała, a co gorsze, samice nie są w stanie się rozmnażać. Na szczęście, wiele inicjatyw - a w szczególności działanie Francuskich naukowców z 1952 roku, polegają na replikowaniu naturalnych warunków Olmów i pomocy w przetrwaniu tego cudownego zwierzęcia.

Mam nadzieję, że Wam się podobało. Bardzo polubiłem format #CiekawostkiPrzyrodnicze i jeśli mam być szczery, są to bardzo interesujące rzeczy. #Natura potrafi być fascynująca.

Czwarty wpis w ramach #CiekaweZwierzęta chciałbym dedykować najbardziej uroczemu arachnidowi jakiego w życiu widziałem. Jeśli masz arachnofobię albo czujesz dyskomfort związany z pająkami, przepraszam. Nie uważam jednak, by był on jakiś szczególnie straszny. Jest to ciekawy pająk, obiecuję.

Dzisiejszy delikwent - Deinopis (Pająk o Oczach Ogra)

Jeśli spojrzycie na załączone zdjęcie, zorientujecie się, że pająk ten ma parę wielkich oczu, które przypominają troszkę parę reflektorów w starym samochodzie. Nie jest to przypadek, bowiem ich wielkość - w porównaniu z pozostałymi trzema parami - jest bardzo istotna w polowaniu. Oczy te są w stanie przyjąć 1500 razy więcej fotonów, niż możliwe to jest w przypadku tych, występujących u ludzi, a ich umiejętności widzenia w ciemności sprawiają, że kot wypada przy nich jak kret. Generalnie, pająki tej odmiany mają bardzo ciekawy sposób na łowy - właśnie dzięki ich oczom a ich osobliwość częściowo zdobyła im miejsce w tym krótkim mikroblogu. Ten wpis będzie jednak o wiele krótszy od poprzednich, bo nie ma aż tyle do omówienia.

Pająki z rodziny Deinopidae, których odmianą jest Deinopis są tzw. Rzucającymi Sieć, co oznacza, że w przeciwieństwie do budowania statycznych pułapek i liczenia na to, że coś mającego pecha się w nie złapie, Deinopidae biorą sprawę w swoje ręce - i to dosłownie. Zwierzęta te polują i jedzą w nocy, a za dnia nie robią nic, poza ukrywaniem się i gromadzeniem fotonów w oczach. Gdy zachodzi słońce, przestają udawać patyk - jest to forma, którą przybierają, rozkładając się wzdłóż w różnych miejscach i zaczynają budować nie lepiącą się konstrukcję z sieci tak, aby zawisnąć do dołu głową. Przygotowują wtedy prostokątną sieć, którą rozkładają najczęściej tak, by każdy róg znajdował się w miejscu, gdzie swobodnie zwisają cztery z ich ośmiu nóg.

I tutaj pojawia się moment, w którym ich wzrok zaczyna być bardzo istotny. Pająki te wykorzystują cień, który rzucają ich potencjalne cele aby zlokalizować ofiarę i zarzucić na nią sieć - troszkę tak, jak zrobilibyście to Wy, zwyczajnie używając swoich czterech nóg do uderzenia ofiary jak siatką do siatkówki. Naziemne cele są identyfikowane wyłącznie poprzez manipulację światła. Łapanie ofiar latających jest dużo ciekawsze. Deinopis używa szeroko rozciągniętej sieci, aby wychwycić wibracje nadlatującego insekta, a następnie wykonuje zamaszysty ruch z góry do dołu, przecinając jego drogę i wykorzystując momentum, aby momentalnie zacząć ruch okrążający tylnymi nogami, mającymi na celu ustabilizowanie i spętanie ofiary.
Bywały przypadki, kiedy zaobserwowano również próby rzutu siecią - które pomimo ograniczonej skuteczności również przynosiły skutek.
Bez znaczenia, jakim sposobem zostaje złapany nieszczęśnik, jest parę razy obtaczamy w sieci i do rana zwykle w pełni skonsumowany.

Mało istotnym, ale ciekawym faktem jest to, że samiec w okresie godowym traci umiejętność rzucania sieci i zamiast tego opiera się wyłącznie na tradycyjnym budowaniu.

Mam nadzieję, że nie przeraził Was ten pająk. Jest dość unikatowy i dlatego postanowiłem napisać o nim ten krótki tekst. Nie jestem do końca zadowolony z ilości informacji, ale uznałem, że po prostu nie ma już nic interesującego.

#CiekawostkiPrzyrodnicze #Zwierze #Zwierzeta #Zwierzaczki #Zwierzenasloniu #Natura

Jako że wydaje mi się, iż umiliłem Wam ostatnio po pięć minut życia, chciałbym przedstawić Wam dzisiaj jednego z moich ulubionych potworków, występujących w naturze. Tak więc witam Was w trzecim wpisie traktujących o #CiekawostkiPrzyrodnicze, na ramach mojego hashtaga #CiekaweZwierzęta.

Dzisiejszy delikwent - Rawka Błazen (nazywana też krewetką modliszowatą)

Rawka Błazen jest troszkę jak dziwny projekt Waszego (istniejącego lub nie) dziecka, które potrzebowało wymyślić jakiegoś potwora jako zagrożenie dla jego minifigurek. Bardzo wiele rzeczy związanych z tym zwierzęciem jest wyjątkowo... dziwne i nieprawdopodobne.

Myślę, że warto zacząć od najbardziej fascynująco-przerażającej cechy Rawki Błazna, czyli jej obsesji na punkcie One Punch Mana i niewiarygodnie napakowany biceps. Jej przednie odnóża dzieli się na dwa zasadnicze typy - z ang. "Spearers" i "Smashers", z uwagi na funkcje, które wykonują.
I te przednie odnóża zachowują się jak dosłowny exploit w kodzie świata, który w przerażający sposób wpływa na rzeczywistość dookoła. Już tłumaczę.

Rawka Błazen jest zwierzęciem, które potrafi zapakować taki cios, że nawet sam wszechświat i zasady fizyki nie wiedzą, co do końca z nim zrobić. Niektóre odmiany tego gatunku potrafią niczym modliszki, pod wodą, zadać bez zamachu błyskawiczny cios osiągający nawet natychmiastową prędkość ponad 40km/h i skoncentrować w jednym punkcie ok. 1500 newtonów siły. Dla porównania, to tak jakbyście gnietli samochody poprzez dotknięcie ich palcem, albo kruszyli kamienie w piasek przy pstryknięciu.
W chwili impaktu, chitynowy koniec odnóża potrafi wytworzyć przy zetknięciu się z celem ciepło tak silne, że pod wodą pojawiają się iskry. A poza tym, zachodzi proces tzw. kawitacji, w efekcie której wytwarzają się gorące bąbelki ciepła, a część cząsteczek wody ulega dezintegracji i znika na dobre. Ponadto, cały ten proces na mikroułamek sekundy podgrzewa miejsce impaktu do temperatury odpowiedniej ciepłu słońca.
Serio, nie żartuję. Wygooglujcie to sobie. Rawka Błazen to psychopata.

Ale to nie wszystko. Uderzenie samo w sobie jest tak potężne, że wytwarza falę uderzeniową, która jest w stanie połamać kości bądź chitynowy pancerz innych skorupiaków na odległość, a także całkowicie odepchnąć ośmiornicę lub drapieżną rybę. Rawki Błazny używają tego również do odbijania się od płaskich powierzchni oraz kamieni, wystrzelając się w siną dal, a także po prostu używają fali uderzeniowej do procesu podobnego do jump-packowania. Niesamowite. Zadacie pewnie pytanie, jakim cudem ich odnóża nie ulegają zniszczeniu? Otóż, są to wysoko wyspecjalizowane zwierzęta, a ich odnóża są wzbogacone o absorbent wstrząsów w postaci paru warstw chityny polisacharydowej, które są ułożone w taki sposóh, że niemal całkowicie niwelują obrażenia związane z impaktem. Struktura tego pancerza natychmiastowo wypełnia małe otwarcia, uniemożliwiając im zamienienie się w większe otwarcia. Na yewtube możecie znaleźć filmy, na których Rawka Błazen urywa kończyny innych istot, jednym ciosem otwiera małże, przebija ściany akwarium a nawet zabija falą uderzeniową inne istoty - w niektórych przypadkach urywając nią np. szczypce krabom. Z uwagi na bardzo brutalną naturę tych filmów, podsyłam Wam tylko taki, który w mało graficzny sposób pokazuje falę uderzeniową w warunkach laboratoryjnych:

https://yewtu.be/watch?v=D2wuXlLdLQI
(Rawki Błazny walczą na śmierć i życie, no gore)

Rawki te, oczywiście, różnią się odmianami i nie każda jest w stanie to osiągnąć. Tak jak wspominałem wcześniej, używają swoich śmiertelnie groźnych odnóży na różne sposoby, np. jak rękawic bokserskich albo kos i haków do nabijania i rozrywania ofiar. Cokolwiek robią - Rawka nie jest fajnym sąsiadem.

Ale dziwactwa nie kończą się tutaj. Szczerze mówiąc, powiedziałbym nawet, że dopiero się zaczynają. Czy wiedzieliście, że oczy Rawki Błazna są uznane za najlepiej rozwinięte - aczkolwiek nie do końca praktyczne w królestwie zwierząt. Z uwagi na bardzo dziwną konstrukcję oka, mogą zobaczyć tylko światło w formie spiralnej - coś, czego nie zaobserwowano u innych zwierząt świata. Ponadto, ich oczy posiadają 12 fotoreceptorów kolorów, co oznacza, że fizycznie są w stanie zobaczyć całkowicie nowe kolory, które dla nas nie istnieją. I nie mówimy tutaj o odcieniach RGB, tylko całkowicie nowych barwach. Co śmieszne, badania wskazują, że są beznadziejne w rozróżnianiu kolorów. Rawka Błazen widzi kolory, których nie jesteście w stanie nawet sobie wyobrazić - a co najlepsze, widzi ich 3 razy więcej, niż Wy, a jednocześnie nie umie rozróżnić czerwieni od pomarańczy. Badania wskazują również, że ten dziwoląg potrafi też natychmiastowo przekazywać informacje o kolorach do mózgu bez potrzeby przetwarzania ich - prawdopodobnie w ten sposób potrafi reagować błyskawicznie na zagrożenia i zmiany otoczenia. Jak jesteśmy w temacie oczu, warto również wspomnieć, że jej oczy znajdują się na swoistych bolcach i potrafią poruszać się absolutnie niezależnie od siebie, a także mają 360° wizji. Dziwne. Najdziwniejszą i najosobliwszą cechą ich oczu jest jednak fakt, że ich oczy są w stanie widzieć cząsteczki rakotwórcze, a także pracę neuronów dzięki swojej niezwykłej umiejętności wychwytywania spolaryzowanych promieni świetlnych oraz rozdrabniania ich i analizowania nie jako pełen promień, a pojedyńcze "smugi".

Pomimo tego, że Rawka Błazen jest zwierzęciem o naturze samotnika (co mnie nie dziwi, bo jest niezłym psychopatą), jest zwierzęciem monogamicznym i badaczom udało się zaobserwować osobniki, które spędziły z jednym partnerem okres nawet 15-25 lat. Ponadto, komunikują się między sobą za pomocą "sekretnego języka" niezrozumiałego nie tylko dla innych stworzeń, ale również niewtajemniczonych osobników tego samego gatunku, a parę specyficznych odmian potrafi komunikować się za pomocą światła niebieskiego odbijanego od ich ciała, które jest możliwe do zauważenia wyłącznie przez innych osobników tego samego gatunku.

Ostatnią ciekawostką jest to, że Rawka Błazen jako gatunek jest podejrzewany o bycie starszym od dinozaurów i u wszystkich 504 odkrytych odmian nie odnotowano żadnych zmian ewolucyjnych od miliardów lat.

Dajcie znać, czy się Wam podobało. Jak zawsze, doceniam boosty i przekazania dalej, by dotarło to do jak największej ilości osób. Oczywiście, wskażcie mi błędy - jestem tylko laikiem, który bardzo lubi interesować się tego typu rzeczami, a nie mam wiedzy, by skutecznie weryfikować naukowe fakty.
Trzymajcie się i mam nadzieję, że zainteresowałem Was chociaż troszkę do eksplorowania tego dziwnego świata.
#zwierzeta #zwierzenasloniu #zwierzaczki #przyroda #natura #przyrodnicze #ciekawostki

No dobra, na pierwszy rzut leci ciekawostka o moich ulubieńcach - bocianach... czarnych 🙂

W Polsce żyją bowiem dwa gatunki bocianów. Bociana białego (Ciconia ciconia) raczej nie trzeba nikomu przedstawiać - dużego, pierzastego, biało-czarnego przyjaciela z czerwonym dziobem i nogami znają wszyscy 🙂 Mało kto jednak słyszał, że ma on dość bliskiego kuzyna, jakim jest bocian czarny (Ciconia nigra), zwany również hajstrą. Jest on mniej znany, gdyż w przeciwieństwie do swojego białego kuzyna, stroni on od ludzi, a gniazda buduje w lasach, na drzewach o rozłożystych konarach.
Upierzenie bociana czarnego, jak nazwa wskazuje, jest w większości czarne, czarno-brązowe - biała jest jedynie część piersi, brzuch, pachy i pokrywy podogonowe. Warto dodać, że na czarnych piórach widoczna jest opalizacja w odcieniach zieleni, fioletu, a nawet żółtej i niebieskiej barwy, co pod światło daje niesamowity efekt 🤩 Wspólną cechą obydwu bocianów jest czerwona barwa dzioba i nóg, jednak u bociana czarnego zauważyć można dodatkowo czerwoną obwódkę oka.
Mimo bliskiego pokrewieństwa, gatunki znacznie się od siebie różnią: od wspomnianego upierzenia i położenia gniazda zaczynając, poprzez zachowanie i jadłospis, na sposobie latania kończąc.
Dobrze przedstawia to poniższa infografika, której autorem są Lasy Państwowe.

#CiekawostkiPrzyrodnicze #natura #nature #ptaki #birds #bocian #bociany #bocianbialy #bocianczarny #ciconia #ciconianigra #stork #storks #whitestork #blackstork