Levo tempo desconectada da militancia en organizacións. En parte por circunstancias personais, mais pola outra banda tampouco atopo espazos nos que me sinta cómode. Gustariame que abrísemos o caixón dese estatismo agochadamente socialdemócrata e esencialista que estraga tantas organizacións na Galiza. Non é ningún segredo que en diversos comités antifascistas hai elementos moi reaccionarios, un "imperialismo vermello" que se disfraza de antifascismo, unha visión personalista da historia que idolatra a uns cantos grandes líderes, unha nostalxia pola mitoloxía da vangarda revolucionaria... Véxase o comité de Lourinha, un dos máis activos, pero que a súa "militancia" (se se lle pode chamar así) redúcese a pintar Z polas paredes e facer propaganda do imperialismo ruso.

Hai unha presenza escura deste estatismo --pretendidamente revolucionario, mais en realidade fondamente conservador-- nos espazos de militancia popular mentres que a actividade de corte máis libertario atópase, no mellor dos casos, difusa e descoordinada ou, no peor escenario, marxada ela mesma de esencialismos bioloxicistas e cedendo ante o universo discursivo leninista.

A CNT comeza a ter máis actividade no país, mais non remato de me sentir a gusto tendo que pagar pola miña propia militancia (non conto actualmente con fontes de ingresos en absoluto, vivo duns aforros trapalleiros que axiña rematan). Alén disto, considero que se precisan máis formas de militancia que veñan a complementar ao sindicalismo: penso que o sindicato é un modo de organización que, se ben é necesario no lugar de traballo, precisamente atopa as súas limitacións no seu vencellamento á división capitalista do traballo social.

Hai moitos aspectos a criticar no panorama político galego, se ben hai que lle recoñecer que se trata dun ambiente abraiantemente dinámico. Plataformas adicadas a causas ad hoc agroman aquí e acolá, sexa a coordinadora contra os macroeólicos, a plataforma pola defensa das pensións e os servizos públicos, intentos de xestión de novos modelos de vivenda... atopamos tamén pequenos centros sociais autoxestionados que revitalizan a vida social na cidade e no rururbano. Atopamos actividades e esforzos moi diversos, mesmo en casos nos que se adoece deste reformismo estatista e sen ambición.

Mais o que quero aquí é criticar ese imperialismo vermello. Dóeme que xente con ganas de militar e que honestamente queren mudar algo neste mundo maldito desboten as súas enerxías avogando por un conservadurismo cunha nova bandeira. O caso do comité "antifascista" de Lourinha e a súa normalización no panorama antifascista do país non deixa de me desmotivar. É tristemente común a exaltación irreflexiva de reximes coma o de Putin ou o de Xi Jiping por simple oposición á OTAN (o cal está xenial! o antifascismo ten que ser antiOTAN, mais non deste xeito, non póndose do bando doutro capital distinto) así coma o acirramento en leturas que teñen máis de panfleto ca de teoría mentres se despreza facilmente o anarquismo "porque é de parvos ou de mentes inmaduras". Porque esa é outra: o paternalismo co que falan de si mesmos, a pretendida vangarda da revolución que non é máis ca un grupúsculo conservador.

Estou farta de que esta xente estrague espazos que non lle pertencen, do seu pseudomaterialismo patriarcal, de que non se lle expulse e se lle faga o xogo de se acusar es unhes aes outres de "revisionismo". Que lle den á "left unity", eu teño claro que ao mínimo azo de cambio social toda esta xente xogará na nosa contra.

#Antifascismo #Anarquismo #Galiza #Comunismo #Imperialismo #Rojipardismo #OTAN #Antifascista #Estatismo #Reformismo #Revolución #Lourinha