Czytam "Miasta pod skałą" Huberatha i powiem, że dawno nie byłem tak rozdarty lekturą. Z jednej strony - język bywa ciężki, czasami zieje nudą, a z drugiej strony - coś jednak nie pozwala rzucić książką w ścianę (i nie jest to mój zwykły nawyk kończenie nawet największych gniotów). Huberatha widzę fascynują podobne trochę problemy jak mnie, tylko on podchodzi do nich z perspektywy osoby religijnej. Niektóre metafory są aż zbyt przejrzyste, niektóre elementy jego wizji są stworzone jakby specjalnie po to, by szokować. To epatowanie brzydotą, naturalizmem, fascynacja deformacjami ludzkiego ciała to cecha dość charakterystyczna twórczości Huberatha, począwszy od kapitalnej, wstrząsającej "Kary większej" (nagroda Zajdla 1991).

I tak sobie myślę: tak, Huberath to dobry pisarz, miejscami może nawet wielki (ale tylko miejscami). Ale też nic dziwnego, że nie zdobył popularności. Pisze trudno, jego proza nie ma zamiaru nawet udawać rozrywki. Mój znajomy Witek skracałby każdy akapit Huberatha i wyrzucałby mnóstwo scen, bo "tam się nic nie dzieje". Niemniej to dobrze, że są takie powieści i tacy fantaści, bo to najlepszy dowód, że fantastyka - gatunek przecież od samych narodzin komercyjny, rozrywkowy właśnie - potrafi nieść także treści znacznie poważniejsze.

#huberath #czytambolubię #fantastyka #fantastykapl #książka #czytam #miastapodskałą