Za punkt wyjścia przyjmujemy, że walka o socjalizm i komunizm są częścią ogólnoświatowego procesu rewolucyjnego, który rozwija się w nierówny sposób. Toczą się rewolucje i kraj po kraju powstają nowe państwa socjalistyczne. Państwa te muszą się bronić; kraje socjalistyczne musiały poświęcić znaczne środki na obronę przed izolacją polityczną, dławieniem gospodarczym i atakiem militarnym. Muszą też pozostać na socjalistycznej drodze, ożywiając proces rewolucyjny i wyzwalając inicjatywę polityczną mas ludu pracującego we wszystkich dziedzinach społeczeństwa

Jednak kraje socjalistyczne nie mogą być postrzegane jako cele same w sobie. Nie są one bezpieczne, dopóki imperializm i kapitalizm istnieją na całym świecie. Co więcej, przejście do komunizmu może nastąpić dopiero po zwycięstwie rewolucji socjalistycznych na całym świecie, kiedy nierówności społeczne, gospodarcze i kulturowe istniejące w społeczeństwie socjalistycznym zostaną wyeliminowane, a państwa socjalistyczne wszystkich narodów zaczną zanikać. Tak więc kraje socjalistyczne muszą zarówno oczekiwać, jak i przyspieszać ustanowienie państw socjalistycznych w innych częściach świata. Z tego punktu widzenia strategiczną koniecznością dla państwa socjalistycznego jest dołożenie wszelkich starań – politycznych, moralnych i tam, gdzie to możliwe – militarnych – aby wesprzeć i przyspieszyć walki o rewolucję i socjalizm na całym świecie.

Sytuacja ta tworzy ciągłą, momentami ostrą sprzeczność między koniecznością obrony krajów socjalistycznych – w tym poprzez międzypaństwową dyplomację z państwami imperialistycznymi i reakcyjnymi – a celem promowania i wspierania rewolucji światowej.

#Chiny #ZSRR #komunizm #polityka #Wietnam #Kambodża #Laos #Peru #USA

https://instytut-marksa.org/mlmrsg-kpch-polityka-zagraniczna-w-erze-maoistowskiej-i-lekcje-ktore-mozemy-z-niej-dzis-wyciagnac-cz-1/